Verwachtingsmanagement

In de IT wereld is het heel gebruikelijk. Er is een plan, een behoefte. Een team van specialisten gaat analyseren, bouwen, analyseren, verder bouwen en op een bepaald moment is het dan zover. Versie 1.0 is productierijp en kan worden uitgerold. Het ziet er gelikt uit, dat wel… Maar het heeft een jaartje of wat langer geduurd en de kosten zijn ongeveer 60% duurder uitgevallen. Een paar oorspronkelijke behoeftes in de applicatie zijn gesneuveld, te complex.

De overheid weet er alles van, speciale commissies hebben zich er mee bezig gehouden. Hele projecten zijn gesneuveld met verlies aan miljoenen belastinggeld.

Vandaag las ik een artikel over de klimaatverandering. Enkele deskundigen waarschuwen voor al te pessimistische verwachtingen. Een pleidooi die we ter harte moeten nemen.

Als we iets kunnen leren van de debacles in de IT geschiedenis is dat het helemaal verkeerd kan lopen als verwachtingen niet goed worden gemanaged. Gaat het fout in IT dan kost dat geld en frustraties. Gaat het fout bij het inschatten van de gevolgen van de klimaatverandering, dan kost dat vooral vertrouwen. En vertrouwen is nodig om maatregelen die genomen moeten worden te kunnen nemen. Laten we hopen dat overheid en deskundigen vooral doen aan goed verwachtingsmanagement inzake de klimaatverandering.

Tandarts

Stel je voor: Je hebt een verschrikkelijke vorm van claustrofobie. Je kan niet anders dan met de lift en je zit vast ergens tussen de bovenste verdiepingen. Wat gebeurt er met je? Of…
Je hebt een buitengewone vorm van arachnofobie en zo maar van boven valt er een toch wel behoorlijke spin in je nek en verdwijnt onder je kleding. Wat gebeurt er met je? Of….
Zo zijn er vele gebeurtenissen die bij een mens een hele heftige reactie kan opwekken. Angst! En ons lichaam komt dan in actie….en niet zo’n klein beetje ook. Het is niet om te lachen, dat staat vast. Lees meer

Ik denk dat vrijwel niemand opgewekt een tandarts zal bezoeken. Vaak is er een reden en soms is er een dringende reden. Je zal dan maar behept zijn met soortgelijke angstgevoelens. Je omgeving kijkt je meevarend aan en zelf wil je dit ook niet. Je wang heeft de vorm van een watermeloen en de pijn is ondraaglijk. En de tandarts?
Zelf kom ik nog uit de tijd van de schooltandarts, de sanering, de invoering van fluoride etc. Er was nog geen markt en de tandarts werd niet betaald per verrichting. Nu wel. Lees meer

Inmiddels ben ik jaren verder en mijn ervaring is dat het vak van tandarts door een ieder over het algemeen vaktechnisch wel goed wordt uitgevoerd. Alleen de manier waarop, de drive, motivatie is zeer divers.
Zo heb ik tandartsen meegemaakt die alleen een gebit zien. In verschillende behandelkamers liggen cliënten te wachten en in rap tempo worden zoveel mogelijk soortgelijke verrichtingen uitgevoerd. Hoe meer verrichtingen, hoe meer er binnenkomt. Geen tijd voor vragen, geen tijd voor ‘au’ het doet zeer, wacht even. Eigenlijk geen tijd voor de mens i.p.v. het gebit.

Mijn eerste tandarts was in Haarlem. Gewoon een tandarts met een assistente. Elk half jaar in elk geval er naar toe met het gehele gezin. Rustig wachten en als je aan de beurt was… Wie eerst en dan werd je naam genoemd, je werd gekend, als mens, als gezin. Poetsadvies en de jongste kreeg een kleinigheidje als het weer zonder al te veel verdriet gelukt was.

angstOnvoorzien werd ik weer eens geconfronteerd met iemand die overvallen werd door een aanval van angst. Zweten, huilen, trillen. Nee geen kind, maar een volwassen man, die best wel stevig in zijn schoenen staat. Een zeurderig uitgesteld pijntje in de mond explodeerde tot een verschrikkelijke ontstekingspijn. Het was niet de pijn, maar de angst die regeerde. Zijn ervaring met de tandarts was er één van het eerste beschreven type. De tandarts van het gebit. Het was avond en de praktijk was gesloten. Gelukkig is het geregeld dat in de regio de tandartsen een spoeddienst in de lucht hebben. Bijna paniekerig was er het contact met de dienstdoende tandarts. Dezelfde avond naar de praktijk. De verrichting duurde een minuut of vijf, de administratie een minuut of tien. Al met al was de aandacht van de tandarts voor de cliënt ruim een uur. Het ging om het contact en het gesprek. Er was een klik in de motivatie waarvoor je hiertoe op aarde bent. De tandarts liet zich ontvallen “ik wil mensen helpen”.

Ik kan niet in het binnenste van deze drie tandartsen kijken. Tandartsen zijn gewoon mensen. De een wil zo snel mogelijk, zo veel mogelijk verdienen en stelt de verrichting centraal. De ander wil er vooral zijn om een ander mens te helpen en stelt de mens centraal in het contact. Uiterste typeringen waar nog heel wat er tussenin zit. Het is meestal niet zo zwart wit, maar als je behept met angst dan is het maar goed dat er tandartsen zijn die wat minder dan alleen een gebit zien.
De angst is niet meteen overwonnen, maar er is vertrouwen gekweekt. De weg naar een gezond gebit is in gang gezet. Mooi dat er mensen zijn die gewoon anderen willen helpen, mooi dat ze ook nog tandarts zijn.

Brand! (2)

We schakelen iemand uit. Een niet zo prettig heerschap met veel bloed aan de handen. In de verdeelde wereld is dat voor de één het bloed van de martelaar en voor de ander het bloed van een moordenaar. Eigenlijk niets nieuws. In de geschiedschrijving vinden we deze rode draad van persoonlijk verdriet altijd terug. We moeten en kunnen niet anders constateren dat we als mens niet hetzelfde zijn en hetzelfde denken. Vanuit een religieus besef is ieder mens een uniek (geschapen) individu. De wetenschap gaat meer uit van de oerknal en ergens het ontstaan van het leven dat continue aan het evolueren is. Samen moeten we het wel doen met die ene wereld.

Afgelopen week werd hier en daar de term “Derde Wereld oorlog” gebezigd.

In dezelfde week gaat de film 1917 in première. Een realistisch beeld waarin 2 jongen mannen worden gevolgd in een heel bloedige oorlog in de loopgraven. De Eerste Wereld oorlog.

1917 film
Film 1917

Dit jaar is het ook het jaar van 75 na de bevrijding van de Tweede Wereld oorlog. En we hebben nu (even) over de Derde Wereld oorlog.

Een bijzondere week waarin hele ingrijpende gebeurtenissen samen zijn gekomen. Deze gebeurtenissen komen niet uit de lucht vallen. Het is altijd te herleiden naar individuen. Mensen die om welke reden dan ook een wereld in brand hebben gezet of een wereld in brand zouden kunnen zetten. In Australië kan je voor 21 jaar worden opgesloten als je een vuurtje stookt in het bos. De gevolgen van deze brand mede door extreme weersomstandigheden zijn ons bekend. Laten we hopen (en voor wie wil bidden) dat er geen enkel individu is die de wereld voor een derde keer in de brand zet.

Brand

Al weken heeft Australië te maken met grote bosbranden. Nu is dat op zich niet zo bijzonder, want elke zomer heeft dit grote land te maken met dit fenomeen. Wat het nu wel anders maakt is dat nog nooit zo langdurig heet is geweest en dat de branden nog nooit van deze omvang zijn geweest. Recent werd de premier van dat land in het rampgebied als persona non grata verklaard. Lokale bevolking vroeg hem weg te gaan en hulpverleners weigerde hem de hand te schudden. De Australische premier Scott Morrison heeft niets op met klimaatverandering. Zijn prioriteit ligt bij de economie. Net zoals zijn voorbeeld in Amerika. Wie aandacht vraagt voor de opwarming van de aarde wordt weggezet als bomenknuffelaar. Morrisson past zijn klimaatbeleid niet aan. Bosbranden in Australië zijn er altijd al geweest, maar de hevigheid en duur daarvan wordt mede bepaald door de opwarming van de aarde. Het is er gewoon heter en er is minder regen. Het land verdient veel geld met de export van steenkool. Economie vindt men daar te belangrijk om iets te doen aan de klimaatverandering. Het land en ook de politiek is daarover hopeloos verdeeld. Anders is het in ons land. Wij hebben een klimaatakkoord en daarnaast nog een aantal luizen in de maatschappelijke pels die naar de rechter stappen als het uitvoeren daarvan niet snel genoeg gaat. Grosso modo zijn wij er wel van overtuigd dat er wat met het klimaat aan het veranderen is. Het is nu de kunst van overheid een modus te vinden die zo min mogelijk ‘pijn’ en zoveel mogelijk ‘recht’ doet aan ieder individu in onze samenleving. Voorwaar een politieke uitdaging…

Weer voorbij..

Elk jaar komt het terug. Het vieren van onze feesten. Sinterklaas, kerstmis. En dan… Dan is het weer voorbij en maken we ons op voor een nieuw jaar. Tradities ze zijn er en we willen ze behouden. Of toch niet? Ben ik conservatief of juist progressief. Progressief staat voor verandering, vernieuwing, vooruitstrevend. Conservatief staat voor behoudend, vasthouden aan het oude. Kijk ik terug op de laatste 10 jaar tradities, zoals ik die beleef, dan kan ik mezelf niet zo in een kamp plaatsen. Kamp? Dat woord komt nu bij mij op. Bij de start van een nieuw decennium lijkt het wel dat samenlevingen zich aan het verdelen zijn in een paar kampen, die blijkbaar haaks op elkaar moeten staan. Zie Amerika, Engeland, maar ook op kleinere schaal binnen ons eigen land. Steeds minder naast elkaar, steeds vaker tegenover elkaar. Met steeds minder respect en vaker respectloos. Recent werd ik verrast met de term generatie Z. De generatie na de Millennials. De generatie van blanke witte mannen van eigen volk eerst (America First en Brexit, Hongarije, Polen etc.) zullen worden opgevolgd door nieuwe generaties die, zo als het er nu lijkt uit te zien, op een heel andere wijze de wereld tegemoet zullen treden. Als ik zo lees over deze nieuwe generaties heb ik hoop voor de toekomst. Een goed 2020 voor iedereen.

Ieder voor zich…

De week is nog niet eens voorbij. Het is donderdag… Toch al een gevoel dat het weekend is. Volgens mij komt dat gevoel weg bij ‘vrij’ zijn.
Vrij ben ik namelijk de komende weken. Zelf noem ik dat kerstreces. Geen vakantie…..

Als Sinterklaas het land verlaten heeft, de zwarte pieten discussie in elk geval voor een paar maanden stokt, dan blikken we vooruit naar het volgende feest. Kerstmis. Voor vele de kerstvakantie in aantocht, voor anderen geen vakantie, maar dan toch een feest om deze dagen met elkaar door te brengen. Even dat gevoel van…

Op een ritje rond de klok van hoorde ik bij “dit is de dag” een debatje op de radio. Het ging over de vrije dagen die we betitelen als nationale vrije dagen zoals we die kennen met Kerstmis en Pasen, maar ook Koningsdag. Veel van deze dagen komen vanuit een eeuwenoude cultuuroverdracht. Vooral vanuit de christelijke traditie.

Een religiewetenschapper pleitte voor het afschaffen van de vrije dagen op de geëigende momenten met kerstmis, Pasen, Pinksteren etc. Hij is voorstander dat mensen hun eigen (nationale) vrije dagen mogen kiezen op de momenten dat hij/zij of een groep gelijkgestemden dit willen.
De andere meneer was volgens mij iemand van een kerk die dat helemaal niet zag zitten. Het viel me op dat hij wat wegbleef van de christelijke betekenis van deze dagen, maar vooral argumenten gaf om als natie op gezette dagen met elkaar vrij te zijn om stil te staan bij…
Bijvoorbeeld: kleinkinderen die bij opa en oma met Pasen naar eieren zoeken, of het kerstdiner met de hele familie met kerst.

De religiewetenschapper probeerde de meneer van de kerk te overtuigen en andersom. De discussie was voorbij, maar ik bleef toch nog wat nadenken over de uitgewisselde argumenten. Ik kwam tot de conclusie dat het weer uitkwam op individualistische vrijheid versus de vrijheid van groepen. Of anders geformuleerd, ieder voor zich, of samen. Doet me denken aan een gezegde: “Ieder voor zich, God voor ons allen”

Wellicht verklaard dit gezegde waarom we toch als samenleving, in het algemeen, groot belang hechten aan deze traditionele vrije feestdagen die binnen de kerk nog een andere beleving kennen.

Kort lontje

Vanmorgen sprak iemand over zijn ervaringen in het verkeer. Het viel hem op dat mensen soms wel een erg kort lontje hebben. Het moet me van het hart dat ook mijn ervaringen soortgelijk zijn. Inhalen over rechts, terwijl je toch gewoon rond de 130 zelf aan het inhalen bent. Misschien nog 30 meter ruimte over rechts…. het gebeurt dagelijks. Seinen terwijl je ook al op die linkerrijstrook aan het bent inhalen, je wilt zelf ook wel wat meer vaart, maar jouw voorganger houdt met 130 echt op. En dan zo af en toe de toegeworpen middelvinger. Ligt het aan mij? Of is een deel van onze autorijdende massa echt de weg kwijt? Laat ik het in het midden houden. Feit is dat als we in onze auto stappen een beetje van de werkelijkheid loskomen. Wat buiten de auto afspeelt is af en toe net een film waarin je acteert. Net als vaak op sociale media zijn we redelijk anoniem en komt er bij sommige van ons mensen iets boven drijven. Dat wat boven komt drijven is volgens mij niet het mooiste wat wij mensen elkaar te bieden hebben.

Wat zou het er vrolijkere en vriendelijker uitzien als we rustig anticiperen op elkaar. Normale omgangsvormen hanteren, volgens de spelregels van het verkeer. Op sociale media elkaar tegemoet treden alsof we elkaar de handreiken, een arm om iemand heen slaat. Misschien is dat een Utopie.

Sprak gisteren in de IKEA iemand uit Dubai. Een jonge man die in Groningen werkt, vertelde over zijn werk in de gas/olie business. Ik vertelde over mijn werk bij het Leger des Heils en mijn christelijke achtergrond. Hij was niet zo bezig met zijn cultuurgebonden religie de Islam. We kwamen er op uit dat ‘humanity’ universeel is. Van welke religieuze stroming je het mens-zijn benaderd maakt natuurlijk uit, maar we zijn uiteindelijk allemaal mensen. Als ieder individu zich bewust zou zijn dat hij/zij er toe doet en dat zijn/haar gedrag kan bijdragen aan een betere wereld. Dan ben ik er van overtuigd dat onze lontjes steeds minder kort zullen zijn. En…. wie weet gaat de daling van de maximale snelheid ons daarbij wel helpen.

Zin

Al weer een tijdje terug in Buitenhof. Een discussie, of toch meer een gesprek. Het ging over het boek: De laatste deur

Waarom plegen schrijvers zelfmoord? Op die vraag probeert Jeroen Brouwers in De laatste deur, zijn alom geprezen zelfmoordbijbel, antwoord te vinden. Vijftig jaar werkte hij aan het boek, dat eerder dit jaar opnieuw werd uitgegeven. Toch bleef zijn vraag onbeantwoord. Kunnen psychiaters en schrijvers wat leren van het boek? Een gesprek met Philip Huff, romanschrijver en essayist, en Dirk De Wachter, psychiater en hoogleraar aan de universiteit van Leuven.

Het was een boeiend gesprek. Dirk De Wachter gaf aan dat de zin van het leven een belangrijke rol speelt bij suïcidaliteit. Enkele uitspraken triggerde me om ze vast te leggen:
“ik sta altijd aan de kant van de hoop”
“het is een soort ethische verplichting van de psychiater”
“we staan altijd aan de kant van het leven”
“ik denk dat het een ethische noodzaak is van de hulpverlener om aan de kant van het leven te staan”

Juist nu in Den Haag in de politiek er stromingen zijn die hulp bij zelfdoding wil reguleren zijn de uitspraken van De Wachter actueel en voegen zijn woorden argumenten toe aan het debat.

Dirk De Wachter heeft recent het boek “De Wereld van de Wachter” geschreven. In dit boek stapt de psychiater uit zijn psychiaterstoel en trekt deze de wereld in. Het is een aanbevelenswaardig boek. Vlot geschreven een zoektocht naar de manier waarop de mensen vandaag samenleven, op zoek naar de zin van onze dagelijkse realiteit.

Zingeving anno 2019 is in een wereld waarin het lijkt of deze op hol is geslagen een belangrijk issue in mijn optiek. In deze wereld nemen mensen meer en meer afstand van de religieuze wortels. Spiritualiteit blijft een behoefte, dat zien we terug. Niet zozeer in gemeenschapsverband, maar individueel, vrijblijvend met rituelen en symbolen. Juist nu, zou de mens een belangrijke basis moeten vinden in de zin van het bestaan. Ik gun een ieder die Zin van het bestaan, welke mij steeds heeft gedragen in wat op mijn pad is gekomen.

link naar het fragment link