Houdt het ooit op?
Er is al zoveel over geschreven. Het meest besproken onderwerp is al jaren het weer. Elke dag zegt wel iemand wat voor weer hebben we morgen. Of aan het eind van een natte dag, het was wel somber vandaag. En nu dan…
Op de dag dat Oostenrijk een Lock down afkondigt voor ongevaccineerden en in ons land opnieuw maatregelen te wachten staan om een zorginfarct het hoofd te bieden. Heeft corona het overgenomen van het weer en is nu het meest besproken onderwerp.
Afgelopen week heb ik in de verschillende praatprogramma’s en op sociale media steeds dezelfde vragen voorbij horen komen. Hoe kan dit nu? Er is zo’n 85% gevaccineerd, waar blijft nu die groepsimmuniteit. Uitleg is wel te vinden, even los dat er natuurlijk ook mensen zijn die helemaal niet geloven dat er een virus actief is, of dat de impact op de zorg bijvoorbeeld in scene wordt gezet. Of wat dan ook…
Dit onderwerp, de polarisatie tussen de gevaccineerde en niet gevaccineerde burger, lijkt ook uit te groeien tot een maatschappelijk virus binnen onze samenleving. Sander Schimmelpenninck schrijft over een burgerschapscrisis mede veroorzaakt door de sociale media waarop burgers met een fors narcisme gehalte hun gram halen.
Zijn column is behoorlijk kritisch en misschien zelfs wel wat confronterend. Dat zal een ieder voor zichzelf invullen. Wat de oorzaak nu precies is mogen de sociologen en psychologen mee bezig gaan. Mijn inschatting is dat ons gedrag en wat het met ons doet niet veel anders is dan uit eerdere onderzoeken naar voren is gekomen. Als wij geconfronteerd worden met tegenslagen die direct betrekking hebben op onze vrijheden, onze gezondheid dan slaan we als mens en als samenleving uit het lood. Onderhuidse problemen, die er al langer waren, komen aan de oppervlakte. We zoeken naar een gezamenlijke zondebok. De overheid, het kabinet, het OMT. Sommige verliezen hun morele kompas en schieten met bedreigingen en scheldpartijen op mensen die hun functie uitvoeren. We geven het een gezicht en een naam en vergeten dat het eigenlijk ook gewoon mensen zoals we zelf zijn.
Recent hoorde ik op een praattafel een aantal bestuurders over hun vak en waarin ze mee geconfronteerd worden. “Ik weet waar je woont”. Ik zie elke dag jouw kinderen op het schoolplein” zijn steeds meer berichtjes op de tijdlijn van deze bestuurders. In onze geïndividualiseerde maatschappij zijn steeds minder mensen ergens lid van. Geen politieke partij, geen vakbond, niet bij een kerk, niet, niet… hooguit de muziek- of sportvereniging. Al ligt de voorkeur tegenwoordig vooral bij sportscholen, waar je alleen, zelfs ’s nachts op de loopband kan. Vervolgens kijkt deze geïndividualiseerde burger wel naar de overheid. Niet als burger, maar vooral als consument. Ik heb recht op…
De pandemie ligt veel bloot. Vooral hoe onze samenleving omgaat met tegenslagen. Hoe de individuele burger dat een plek geeft, hoe de belangengroepen zich opstellen en hoever we zijn doorgeschoten in het afbreken van een moreel kompas. Gelukkig, dat moet worden gezegd, het merendeel van ons halen het nieuws niet. De stilzwijgende massa, ook met een mening. In verhouding is er slechts een kleine groep van mensen die de (sociale) media benutten om hun ongenoegen te uiten. Daar is niks mis mee, al zou een ieder wel moeten varen op een moreel kompas.
Wat minder is, is dat er ook mensen voorbij komen die uitspreken boos te zijn omdat hij/zij iets niet meer kan doen, want het is niet zijn of haar probleem als er een zorginfarct dreigt. Dan denk ik, als we allemaal zo in het leven zouden staan?
Geen mensen meer die een verantwoordelijkheid willen dragen voor de samenleving? Geen mensen meer die beslissingen willen of durven nemen? Geen bestuurders, geen kiezers, geen… Alleen nog mensen die iets willen van een ander. Daar krijg ik nou hoofdpijn van.