De Olympische spelen zijn gestart. Vrijwel lege stadions, de sporters doen hun werk. Gelukkig..
In ons land nemen de besmettingen dagelijks toe. Iedereen kent wel iemand of meerdere mensen in zijn of haar omgeving die besmet zijn met de nieuwste variant. Gelukkig…
In de ziekenhuizen wordt het langzaam wat drukker, maar bij de IC’s lijkt het nog steeds meer normaal te worden. Gelukkig…
Stakingen gingen door, iemand riep wij zijn tegen vrijheid. Ze bedoelde voor vrijheid. Gelukkig…
Gelukkig…
Kon weer even ergens eten. Corona lijkt te doen wat wordt verwacht. Nu maar hopen dat we steeds vaker kunnen zeggen: Gelukkig!
Vandaag is de 25e september 2021. Het moment dat in ons land afscheid wordt genomen van de anderhalvemetermaatregel. Anderhalvemetermaatregel? Wordt dit een woord voor de geschiedenisboeken? Zouden we over, zeg, een jaar of 10 nog weten wat dit woord inhield?
De pandemie in Nederland lijkt onder controle, de kleur op de Europese kaart wordt, zo wordt verwacht, de komende week op oranje gezet. Het nationale dashboard kleurt steeds minder rood. Hopelijk blijft deze trend doorzetten of wordt het in elk geval niet in negatieve zin beïnvloed door het afschalen van maatregelen en het ongewisse van de jaarlijkse snottermaanden. Mijn moeder zei het al eens: “de ‘R’ in de maand een extra zakdoek in de zak”. Nu zijn het natuurlijk wegwerpzakdoekjes en wat voedingssupplementen met vitamine D.
Hoe zou het zijn als we een half jaar verder zijn? Het voorjaar van 2022, met de gemeenteraadsverkiezingen achter de rug. Zou in de plaatselijke politiek twee jaar coronabeleid zijn sporen hebben achtergelaten? Is Rutte 4.0 weer in charge? Of is Kaag 1.0 op de troon gestegen? Of mogen we weer opgaan voor landelijke verkiezingen? Niemand kan in de toekomst kijken en dat is maar goed ook.
Voor nu lijkt het erop dat we elkaar de hand weer mogen schudden. Of gaan we dat voortaan laten. Hoe dan ook, dat is best een gedenkwaardig moment.
Een simpele klik, strafbaar feit, strafblad. Oeps!
De avondklok. Voor slechts een heel klein deel van de samenleving een aanleiding om eens lekker te gaan rellen. We plunderen en gaan mensen uitnodigen om een bakje koffie te drinken op verboden terrein. Oeps, natte voeten, stevige hoofdwond door de straal.
Crowdfunding. Initiatieven om, onderverzekerde of niet verzekerde, ondernemers wiens winkel vernield en/of geplunderd te helpen met financiële steun. Ik hoorde een ondernemer voorbij komen wiens 10-tallen ruiten compleet uit de sponningen zijn geslagen.
En dan iemand in de rechtszaal volgens het snelrecht. Heeft een berichtje geplaatst en wat gedeeld en ge(re)tweet. Lekker rellen met z’n allen, lachen joh… De rechtbankverslaggever doet verslag: “ze hebben geen flauw benul en schrikken zich kapot van de eisen’. De advocaat: Hij is 19 en heeft een baantje, gaat een opleiding beginnen. Die steen raapte hij even op en hij weet echt niet hoe dat vuurwerk in zijn zak kwam. Die agent heeft de verkeerde te pakken, hij gooide die steen niet naar die fotograaf. Lekker rellen met z’n allen, lachen joh…
De psychiater en filosoof. Ik begrijp niet waarom iedereen nu zo verbaast is. Met de jaarwisseling lijken sommige steden wel een oorlogsgebied. En we (?) vinden het ‘normaal’ in ons tolerante en individualistische doorgeschoten land. Het buitenland kijkt met grote verbazing naar dit ‘soort’ folklore van het land.
Gelukkig lijkt de geest weer wat in de fles te verdwijnen. Laten we hopen dat de meeste mensen die dachten aan ‘lekker ff rellen’ nu beseffen dat ze ook in ons doorgeschoten tolerante, individualistische land een grens zijn over gegaan. Een grens die al wordt getrokken op de sociale media. Even ‘oproepen’ kan zomaar een strafblad opleveren en een gevangenisstraf. Weg baantje, weg opleiding.
Een andere geest komt uit dezelfde fles. De geest van op elkaar betrokken zijn. Mensen pakte de bezem, stevige mannen en wellicht vrouwen van de plaatselijke voetbalclub lieten zich preventief zien. GeenStijl toonde WelStijl.
Een pandemie raast over de wereld en alle zeilen moeten worden bijgezet om deze het hoofd te kunnen bieden. Inmiddels is Hugo de Jonge tot de nationale kop van jut gemaakt. Wel fijn om iemand te hebben die je overal de schuld van kan geven. Blijf jezelf lekker buiten schot en hoef je zelf je handen niet vuil te maken en kun je lekker zuur langs de zijlijn blijven roepen.
Het is een lange adem en vele mensen zien hun dromen vervagen. De overheid geeft heel veel geld uit om zoveel mogelijk ‘in de lucht’ te houden. Ook Hugo de Jonge. Niet alles lukt, niet alles klopt, niet alles is foutloos, niet alles is…
Maar toch…. toch ben ik blij dat mijn wieg in dit land heeft gestaan, want om met de Zeeuwen te spreken “we worstelen, maar komen weer boven”.
De kleurenpracht van de herfst wordt niet altijd gezien. Maar herfstkleuren ze zijn prachtig. Een kleurenspektakel wat verandering inluidt. Het oude gaat weg, het wordt kaal en dan opnieuw in bloei. Herfst neemt kleurrijk afscheid van het oude en geeft ruimte voor iets nieuws.
Dit jaar 2020 zou voor mij en de familie een zeer bijzonder en feestelijk jaar worden. Huwelijksfeesten, trouwerij, bijzondere mijlpalen in de leeftijd enzovoorts. Het zou van feest tot feest gaan. Toen kwam corona en het werd anders, totaal anders.
Wereldwijd hakte de pandemie er stevig in. Natuurlijk een grote gezondheidscrisis die bestreden moest worden. Maatregelen, beperkingen, onzekerheid, misschien angst en…
Misschien wel door deze crisis werd iets anders bloot gelegd. Namelijk dat de mensheid wel heel erg verdeeld is in vele kampen. Soms staan hele groepen tegen over elkaar. Vandaag 3 november 2020. Verkiezingen in Amerika.Er zijn deskundigen die onlusten niet uitsluiten als er geen duidelijke grote verschillen zijn tussen de rode en blauwe. In eigen land is de discussie verhard en worden politici belaagd door mensen die het gezag niet meer serieus wensen te nemen.
Angst, jaloezie, eigen gelijk, wij tegen zij, rug tegen rug… Het is wat we nu dagelijks voorbij zien komen. Zelfs in de lokale supermarkt voel je je bekeken als je wel of niet een mondkapje draagt. Ogen spreken dan vaak boekdelen.
Persoonlijk moesten we al onze bijzondere momenten voorbij laten gaan. Dat staat in geen verhouding tot wat de pandemie heeft aangericht en nog aanricht. En dan gaat het niet alleen om de gezondheid. Het gaat ook om onze samenleving waarin groepen zich zijn gaan roeren en opstaan tegen wat ons als samenleving bindt. Straks weer verkiezingen en… de partij voor ‘ikke’ bestaat niet. We zijn (zie de politieke verscheidenheid in de partijen) een verdeeld land. Maar we zijn wel één samenleving, één wereld. We zullen het echt met elkaar moeten doen. Elkaar uitmoorden leidt nergens toe, dat heeft de geschiedenis wel geleerd. Mensen die dat denken hebben de civilisatie gemist en moeten nog wat inhalen.
Herfst kleurrijk een periode van afscheid nemen van het oude naar de winter. Daarna lente… groeien, nieuw leven. Niet hetzelfde, nee nieuw leven.
Laten we als mensheid leren van de natuur. Na de winter komt de lente en nieuw leven. Als we ons best doen om dat nieuwe leven te laten groeien als bindmiddel voor een samenleving waarin we niet tegen over elkaar staan, maar wel naast elkaar. Een samenleving waar de waarde niet wordt gemeten door het kapitaal, de oneindige economische groei, maar door het welzijn van mensen.
Zo vlak voor de lente van 2021 mogen we weer naar de stembus om een keuze te maken. Ik ga stemmen voor een partij die het welzijn van mensen het meest belangrijk acht. Belangrijker dan ongebreidelde economische groei , waarvan de winsten vooral in de zakken van de meest kapitaalkrachtige burgers verdwijnen. Want laten we eerlijk zijn. Het is toch niet uit te leggen dat zij, tijdens deze crisis, hun kapitaal met een kwart zien groeien terwijl de hardwerkende kleine horecaondernemer het laatste spaargeld ziet verdwijnen en afhankelijk moet zijn van steunmaatregelen van de overheid. We zijn toch verdorie Amerika niet waar het alleen om geld lijkt te gaan!
