Foto van Katie Godowski
Het valt niet mee om met opgewekt gemoed iets te schrijven in deze tijd. Zijn we langzaamaan de gezondheidscrisis achter ons aan het laten, krijgen we een andere crisis. Namelijk een aanval op de vrede en veiligheid op het continent Europa. Stuitte op deze foto twee kinderen, met gekleurde borden, met een oproep.
Weet niet waar en wanneer de fotograve dit plaatje heeft geschoten. Maar het ziet er nog redelijk vredig uit. De gebouwen zijn nog heel, de fietser zet de fiets op slot. De kinderen lachen ons toe. Een vonkje van optimisme slaat op mij over.
Een vonkje, een heel klein momentje van licht dat nu juist zo belangrijk is in de duisternis van het oorlogsgebied van de Oekraïne. Kinderen lachen ons toe.
Elders in het oorlogsgebied lachen kinderen niet meer. Ze worden uit platgebombardeerde huizen gedragen. Verlaten het leven veel te vroeg door geweld. Later weer een ander beeld, zomaar vanuit een schuilkelder, weer een paar kinderen. Ze maken plezier, ze lachen, skaten door de gangen. Terwijl de moeder toekijkt en de vader waarschijnlijk elders zijn land verdedigd. Die kinderen, ik voel weer wat optimisme…
Optimisme dat hebben we nodig in tijden als deze. Spelende en lachende kinderen geven mij dat gevoel, omdat zij zo in staat zijn om even onbevangen te zijn. Alle energie en aandacht even ergens op kunnen richten, om de narigheid even niet in het hoofd te hebben. Het sprankelende beeld, de kleuren, de lach. Een beeld van vrede en hoop voor de toekomst. Laten we dat beeld maar op ons netvlies houden en hopen en bidden dat het geweld snel mag stoppen.