Genieten

Een jaar of zes geleden waren we in de Bush…

Stel je voor dat je in 2016 zou zeggen dat Rusland een ander land is binnen gevallen. Dat een pandemie wereldwijd meer dan zes miljoen doden eiste.

In dat jaar besloten de Britten in een referendum tot Brexit en in een homobar in Orlando, Florida vond de tot dan toe dodelijkste schietpartij in de geschiedenis van de VS plaats. Er vielen 50 doden en tientallen gewonden. O, ja en Trump werd president.

Linda de Mol sluit dit jaar 2022 af in haar magazine met “2022 was k*tter dan k*t”.
Onder de Christenen op wereld gelooft een aanzienlijk deel dat we in de eindtijd verkeren.

Als je alle rampspoed op een rijtje zet dan wordt je natuurlijk niet blij. Rampspoed komt en gaat en is van alle tijden. En het maakt echt wat uit waar je wieg hebt gestaan of nog staat. Een oplossing op individueel niveau zal door de (rijks) overheid niet worden geleverd. Wie dat verwacht komt van een koude kermis thuis.

En toch…. Die kop “Genieten”?

Gisteren kwam het in praatprogramma over het vergelijk van de persoonlijke treurnis van Linda de Mol (relatie) en de persoonlijk treurnis van een Oekraïense vluchteling die het bericht kreeg dat een 14 jarig lid van de familie was omgekomen. Elke pijn en elk verdriet is individueel en is echt. Zo is dat ook met de kunst van het genieten. Door elke pijn en elk verdriet heen zijn die moment te vinden. Genieten krijgt dan wel een andere waarde want je kunt genieten van:
– de ander die nu voor je klaarstaat;
– dat stukje muziek, waar die mooie herinneringen aankleven;
– die foto waar je overledene zo gelukkig de wereld instraalt;
– dat boven weer een baby huilt;
– en….

Zolang we als mensen dat nog kunnen, dan blijft er hoop. Als dat er niet meer is, ja dan wordt en blijft het een donkere wereld. De Christelijke wereld ziet elk jaar weer die hoop terug in het Licht dat is gebracht. Ik hoop en bid dat dit Licht voor een ieder die dat wil in die donkere wereld mag schijnen. Voor gelovigen en ongelovigen, wie weet wordt het dan, wellicht op een andere manier, genieten.


Voorbij

De week…

Ergens in de vorige eeuw was er op de televisie een programma van Koot en Bie. De keek op de week. Op humoristische en satirische wijze werd de week doorgenomen. Koot en Bie gebruikte typetjes in allerlei filmpjes. Daar moest ik aan denken, zomaar op een moment, toen ik even nadacht wat er deze week op ons is afgekomen.

Maandag kwam de eis tegen 10 jonge mannen die in het uitgaansleven op Majorca, blijkbaar, een rol speelde bij het doodtrappen van een andere jongen in dat zelfde uitgaansleven. Niemand kon zich herinneren dat zij betrokken waren, of ontkende überhaupt dat zij erbij waren. Ik ben opgevoed dat als je ‘buiten de pot piest’ je ook op de blaren moet zitten. De mannen zijn nog niet veroordeelt, dus blijven het verdachten. Straks zal blijken of ze, of enkele van hen, toch (flink) buiten de pot hebben gepiest. Tip aan de betrokkenen: Een schuldgevoel als geheim heb je hele verdere leven last van. Het uitgaansleven is…

Dinsdag was het moment dat het hele land in ban kwam van de verdwijning van Hebe Zwart met haar begeleider. Het leek wel of ze van de aardbodem waren verdwenen, net als de auto waarin ze zaten. Later in de week kwamen ze letterlijk boven water. Een flauwe bocht, net geen stukje vangrail en het noodlot slaat toe. De naam Hebe was mij onbekend, maar naar zoeken weet ik wat de naam (o.a.) betekent. Het geschenk, de jeugd het is niet meer bij ons. Gezinnen, families hebben een groot verlies te verwerken.

Woensdag komen de regeringsleiders van de Europese Unie bij elkaar. Terwijl drones energiecentrales in de Oekraïne lamleggen proberen zij afspraken te maken over steun aan dat land en het beteugelen van de energiecrisis. Het lukt (nog) niet echt. Net als het Poetin ook niet echt lukt. De teller van oorlogsslachtoffers en vluchtelingen loopt door. Als de winter valt…

Donderdag heeft de krop sla het gewonnen van Truss. Na 45 dagen is het klaar daar in het Great Brittannië. De 370 leden van de conservatieve partij mogen weer aan de bak om een nieuwe leider te kiezen. O, ja er zijn ruim 60 miljoen inwoners in dat traditionele land, welke ooit een wereldmacht was. 80% van deze bevolking zou naar de stembus willen, maar de macht ligt bij de meerderheid van het Lagerhuis. Daar hebben de conservatieven het voor het zeggen en zij houden niet zo van het ‘gewone’ volk. Toch een bijzonder democratisch systeem waarin de bevolking zo buitenspel gezet kan worden. Boris is op vakantie…

Vrijdag in de vroege ochtend klapt en watertaxi en een snelboot op elkaar. Dat is voor mij dicht bij huis. De mensen in de watertaxi hebben geen kans. Twee mannen laten meteen het leven, twee anderen zijn vermist, maar kans op overleven is opgegeven. Onderzoek zal uitwijzen wat er precies is mis gegaan. Rouw komt over gezinnen en andere betrokkenen. De zon schijnt…

Elke dag in een week kent wel een gebeurtenis die verdriet brengt. Soms is dat dichterbij, soms ver weg. Het nieuws is meestal niet positief. Dat nou eenmaal minder nieuwswaardig. Chocolade letters dat er weer forel in de Rijn zwemt, verkoopt niet zo. Gelukkig zijn wij als mensen over het algemeen goed in staat om al die wereldse en lokale narigheid die op ons afkomt te hanteren. We richten ons maar op de eigen omgeving, waar we zelf invloed op kunnen hebben en proberen zo gelukkig te zijn. Meestal lukt dat aardig en is de week zomaar weer voorbij.

Visie

Vergezichten

De maand september loopt op het einde, de algemene beschouwingen zijn achter de rug. Natuurlijk met de bekende geluiden van de PVV leider en een poging van FVD om suggestieve berichten te verspreiden.

De achilleshiel van de democratie is dat het ook een platform kan bieden aan mensen die een agenda hebben om de vrede en vrijheid om zeep te helpen. Naar voorbeeld van een poging om Arisch (derde) rijk te stichten. Het bracht het slechtste van mensen boven. Laten we hopen dat we hier in deze turbulente tijd ver van weg blijven.

De voorman van de PVV heeft in zijn soms onnavolgbare intellectuele beschouwingen laten blijken een visie te hebben. Daar tegenover staat de voorman van de VVD, de minister president. Hij ademt meer een pragmatische bedrijfsman te zijn. Visie, heeft hij niet zoveel mee, of…

In de troonrede werd nu wel een voorschot genomen op een toekomstig beeld. De opsomming van de crises laat zien dat er een ander wereldbeeld te wachten staat. In een recent gesprek met top interviewer Sven Kockelmann kwam het, weliswaar, schoorvoetend uit zijn mond. We moeten ons een beeld schetsen van ons land in 2030. Of dat nu onder visie wordt verstaan?

Ook tijdens de algemene beschouwingen kwam uit de Kamer de roep om een visie. Een beeld voor de toekomst. Wat voor land willen we zijn? Natuurlijk kwam dat weg uit progressieve hoek. Het zou eigenlijk uit elke hoek moeten komen. Er is nog maar weinig vertrouwen in de politiek, misschien juist wel omdat visie niet meer zo wordt gebezigd in de politiek. De politieke arena is verworden tot 20 partijen die vooral bezig zijn met het hier en nu in het eigenbelang. Traditionele partijen hebben nog wel een ideologie waaruit zij zijn voortgekomen, maar dragen dat nauwelijks uit. Stemmen doen we steeds meer op de persoon dan op de ideologie die de persoon vertegenwoordigd. Dat komt omdat de ideologie, de visie van de beweging niet wordt uitgedragen. Het maakt uit hoe het wereldbeeld van de toekomst door de politieke beweging wordt gezien. Het is essentieel voor de welvaart en het welzijn van de individuele mens in ons land.

De roep om een visie komt niet uit de lucht vallen, er is behoefte aan. Mensen willen een toekomst kunnen zien. Voor zichzelf en voor hun kinderen en kleinkinderen. Als de toekomst onzeker wordt door oorlog, inflatie en klimaatverstoring en zoveel meer, dan is die behoefte nog veel groter. Politieke leiders kunnen het vertrouwen terugwinnen door de visie van hun politieke beweging meer en meer in het doen en laten te laten zien, te horen aan de kiezers.

Hoeren of boeren?

Foto door Matthias Zomer: https://www.pexels.com/nl-nl/foto/veld-dier-platteland-landbouw-10829198/

Moest wel even slikken of ik zo’n pakkende titel zou gebruiken. Toch zijn het twee woorden die als eerste bij me opkomen. De mannen met bretels die scanderen dat vrouwen hoeren zijn en de mannen en vrouwen die afval, hooibalen, asbest en wat nog niet meer op de snel- en toegangswegen storten die dat doen omdat zij boeren zijn en in hun bestaansrecht worden bedreigd. Althans kort door de bocht en zeker in ultimo vorm als er geen vergelijk wordt gevonden op lokaal, provinciaal niveau.

Beide items kwamen de afgelopen weken dan ook volop voorbij in het nieuws en bij de diverse talkshows of commentaren in de mainstream media. Politiek Den Haag is op reces dus het duurde even voordat er reacties kwamen. Alleen de energieke en zichtbare dame van de BBB was beschikbaar voor commentaar in Op1. Het was wat omslachtig, maar ook zij nam wel afstand van acties die niet binnen de wet vallen. En duidelijk werd dat deze boerenacties buiten de wet en recht op demonstreren vallen. Staat zo maar 12 jaar gevangenisstraf op.

Twitteren en berichten in LinkedIn plaatsen kunnen sommige leden van het kabinet natuurlijk wel van hun vakantieadres. Zo plaatste Sigrid Kaag haar verontwaardiging in een bericht op LinkedIn en liet Mark Rutte zich niet onbetuigd op Twitter.

Wat geeft deze reacties nu eigenlijk weer? Sigrid Kaag heeft de laatste tijd een niet zo goede pers. Ooit stond ze op een tafel te dansen als boegbeeld voor de nieuwe politiek, misschien wel het nieuwe elan dat de VVD na vele jaren uit het torentje kan houden. Veelal is zij stil en nu laat ze van zich horen. Nou niet bepaald meteen over wat Nederland echt in de greep houdt, maar omdat een corps maar niet leert dat ze echt uit de tijd zijn met dit puberale gedoe in zogenaamde studentenverenigingen. Mark Rutte pakt ook de reflex die we van hem kennen. Moet misschien ook wel als een radicale groep onverantwoorde rotzooi trapt, maar waar was hij eerder? Gooi een mentale bom over een groep hardwerkende mensen en je weet zeker dat er rotzooi komt, omdat er nu eenmaal altijd in een groep mensen zijn die aan de randen zitten. Ook de rand van radicalisering en moreel verval. Tenslotte Carolien van der Plas, worstelend om de groep waarvoor ze staat niet af te vallen, maar ook aan te geven dat we wel binnen de wet onze ding moeten doen.

We leven echt in een mooi land met veel goede voorzieningen. Grosso modo doen we het echt niet verkeerd op dat grote wereldtoneel. Voor een groot deel door onze geschiedenis (niet altijd even fijn) en onze cultuur van polderen. Laten we hopen dat, nu het zo lijkt dat er steeds meer groepen tegenover elkaar komen te staan, het gezonde verstand overwint. Daarvoor zal de zittende magistraat wel meer en meer een afspiegeling van de samenleving moeten worden. Nu lijkt het te vaak dat de grachtengordel, aangevuld met de mannetjes van het Corps, over hele groepen heen beslissingen nemen. Als zij dat niet zien, dan schort het toch echt in de beeldvorming en communicatie. Voorwaar links- of rechtsom is er werk aan de winkel voor de beslissers van het land.

Zomer 2022

We gaan op vakantie, toch…

Al weken, zo niet, maanden, is een deel van Nederland van slag. Nu, na 2 jaar corona, kunnen we eindelijk zonder al te veel poespas op vakantie en dan slaat het noodlot toe. Oorlog, geen personeel, wachtrijen, Schiphol in last. Vragen in de 2e kamer. Schipholbaas op het matje… Boze mensen in een rij, verdrietige mensen die horen dat hun vlucht niet doorgaat. Geen Ibiza, maar via Dortmund naar Rhodos als alternatief. Een drama, toch?

Bij het googelen naar een geschikt plaatje over de zomer kwam ik deze rechten vrije foto tegen van een onbekende fotograaf op de website piqsels. Zocht op sleutelwoorden zomer en vakantie en ik kreeg een V-teken.

Het vredesteken, bedacht door een Belg en vooral bekend geworden door het gebruik van Winston Churchill tijdens de tweede wereld oorlog, staat voor verzet. Verzet tegen overheersing en voor Vrede. Het is dus best wel bizar dat als ik zoek op zomer en vakantie ik uitkom bij het teken van verzet en vrede.

Dan terug naar mijn vetrekpunt voor deze blog. De zomer en het vakantiegevoel. Na twee jaar beperkingen, zoveel mensen die hier naar snakken, boos en verdrietig worden als dit niet meer zo vanzelfsprekend is. Zoals in 2019 toen corona nog niet in charge was. Hoe blijkbaar groot is die behoefte bij vele van ons. We balen dat Schiphol de zaken niet op orde heeft.

Die foto bracht mij weer even back to basic. Het is iedereen van harte gegund, die vrijheid om op vakantie te kunnen gaan, te genieten van de zomer. Ga ik ook doen. Anderzijds zal deze zomer voor de Oekraïners er een zijn van snakken naar veiligheid en vrede. Eigenlijk ook het gewone leven wat in de zomer van 2022 nog ver weg lijkt te zijn.

Erbij horen?

Mag ik meedoen?

Vanmorgen zat ik ergens in een groep van zo’n 35 mensen te luisteren naar iemand die de groep toesprak. Ik keek zo de zaal rond en bedacht me dat ik erbij hoor.

Mijn gedachte dwaalden wat af naar een interview van Freek de Jonge naar aanleiding van een boek dat hij heeft geschreven. Precies staat het me niet meer bij, maar het had te maken met zijn vader die dominee was. Hij vertelde dat in die tijd de mensen bij zijn vader lief en leed kwamen delen. Nu, zo beredeneerde Freek, zoekt men een psycholoog.

Steeds meer en meer zijn we op onszelf terug geworpen. Een overheid die decennia wordt aangevoerd door liberale beginselen. Terugtrekkende bewegingen op naar het zelfstandig beslissende individu. Het bekt lekker.

Maar toch, zo vanmorgen, rondkijkend dacht ik dat we als individu wel ergens bij willen horen. Ik denk dat (bijna) iedereen dat nodig heeft om het leven te kunnen leven. Freek ziet dat niet verkeerd.

Colorful

Gekleurd optimisme
Foto van Katie Godowski

Het valt niet mee om met opgewekt gemoed iets te schrijven in deze tijd. Zijn we langzaamaan de gezondheidscrisis achter ons aan het laten, krijgen we een andere crisis. Namelijk een aanval op de vrede en veiligheid op het continent Europa. Stuitte op deze foto twee kinderen, met gekleurde borden, met een oproep.

Weet niet waar en wanneer de fotograve dit plaatje heeft geschoten. Maar het ziet er nog redelijk vredig uit. De gebouwen zijn nog heel, de fietser zet de fiets op slot. De kinderen lachen ons toe. Een vonkje van optimisme slaat op mij over.

Een vonkje, een heel klein momentje van licht dat nu juist zo belangrijk is in de duisternis van het oorlogsgebied van de Oekraïne. Kinderen lachen ons toe.

Elders in het oorlogsgebied lachen kinderen niet meer. Ze worden uit platgebombardeerde huizen gedragen. Verlaten het leven veel te vroeg door geweld. Later weer een ander beeld, zomaar vanuit een schuilkelder, weer een paar kinderen. Ze maken plezier, ze lachen, skaten door de gangen. Terwijl de moeder toekijkt en de vader waarschijnlijk elders zijn land verdedigd. Die kinderen, ik voel weer wat optimisme…

Optimisme dat hebben we nodig in tijden als deze. Spelende en lachende kinderen geven mij dat gevoel, omdat zij zo in staat zijn om even onbevangen te zijn. Alle energie en aandacht even ergens op kunnen richten, om de narigheid even niet in het hoofd te hebben. Het sprankelende beeld, de kleuren, de lach. Een beeld van vrede en hoop voor de toekomst. Laten we dat beeld maar op ons netvlies houden en hopen en bidden dat het geweld snel mag stoppen.

Dag Pandemie

Even eten…

De Olympische spelen zijn gestart. Vrijwel lege stadions, de sporters doen hun werk. Gelukkig..

In ons land nemen de besmettingen dagelijks toe. Iedereen kent wel iemand of meerdere mensen in zijn of haar omgeving die besmet zijn met de nieuwste variant. Gelukkig…

In de ziekenhuizen wordt het langzaam wat drukker, maar bij de IC’s lijkt het nog steeds meer normaal te worden. Gelukkig…

Stakingen gingen door, iemand riep wij zijn tegen vrijheid. Ze bedoelde voor vrijheid. Gelukkig…

Gelukkig…

Kon weer even ergens eten. Corona lijkt te doen wat wordt verwacht. Nu maar hopen dat we steeds vaker kunnen zeggen: Gelukkig!

Vertrouwen

Nieuw kabinet – start met weinig vertrouwen

Foto door Tara Winstead via Pexels

Vandaag werd het nieuwe kabinet gepresenteerd. Aanleiding om het vertrouwen van deze nieuwe roergangers te meten. De zogenaamde ‘0’ meting. Zo’n 2/3 van de respondenten geven aan niet of minder vertrouwen te hebben. Even inzoomen op de cijfers zijn het vooral de ongevaccineerden, kiezers van PVV, FVD en BBB die maar heel weinig vertrouwen hebben. Dit is niet zo verwonderlijk, immers hebben deze kiezers voor andere politieke kleuren gekozen. Ongevaccineerden wordt als groep genoemd, maar is alles behalve een homogene groep die langs één lijn te leggen is.

Een ander invalshoek, of zeg nadere analyse van de meting van I&O, laat nog veel andere groepen uit onze samenleving zien. De rode draad wordt wel zichtbaar. Komt aardig in de buurt van de kloof die in de samenleving de afgelopen jaren is ontstaan.

Een bekend spreekwoord is dat elk volk krijgt de leiders die het verdient. Best wel een confronterend spreekwoord, maar misschien zit er wel waarheid in. Immers de nieuwe leiders (het kabinet) is gekozen door de meerderheid van het volk. Hoe je er ook naar kijkt, de premierbonus slaat al jaren door naar een liberale leider. De afstand van de landelijke overheid tot de burger is mede onder zijn leiding verworden tot een gapend gat waar de bodem nauwelijks nog zichtbaar is. Zijn charismatische uitstraling en handige onderhandelingskwaliteiten hebben altijd kunnen verbergen waar het gedachtegoed van zijn partij voor staat.

Het is dus niet verwonderlijk dat een flink deel van de samenleving er niet zoveel vertrouwen meer in heeft. We zijn verworden tot een samenleving van individuen en steeds minder van bewegingen. Of dat nou bewegingen van politiek, religie, levensbeschouwing zijn. Het zijn er steeds minder. Individuen stemmen of lopen achter andere individuen aan die roepen wat gehoord wil worden. Voor je het weet stemt het individu dan op een politieke beweging, of stroming die indruist tegen je persoonlijke idealen of zelfs soms principes.

Elk volk krijgt de leiders die zij verdienen. Na de eerste wereldoorlog kon in Duitsland het Nationaal Socialisme opkomen. Historici zijn er van overtuigd dat het straffen van de Duitse Natie na de 1e wereldoorlog tot een voedingsbodem heeft geleid waarin een man als Adolf Hitler zijn intrede kon doen. Vergis je niet, dat was in een ‘vrije democratie’. Na deze hele zwarte periode in de wereldgeschiedenis hebben machthebbers geleerd en werd de Verenigde Naties opgericht.

Nu het individu, de grote ‘ikke’. Ik zeg wel eens dat de Westerse Democratie het minst slechte model is om een land te besturen. Een dictatuur, of autocratie lijkt mij geen beter model. Een democratie is zeker niet een perfect model. Overheden, bestuurders, mensen, het gaat fout en het gaat goed. Als één ‘ikke’ kan ik maar weinig invloed uitoefenen. Stemmen op zijn tijd, keuzes maken, maar het begint wel eerst bij mezelf. Hoe ziet mijn moraal eruit, mijn wereld. Loop ik achter mensen aan? Kies ik voor een bredere maatschappelijke politieke beweging? Of toch een one-issue partij, of… Nu ben ik niet zo volger en onderzoek en denk ik soms te veel na, maar ik weet over het algemeen wel welke partij meer bij mij past en welke zeker niet.

Het is niet gemakkelijk, maar we krijgen hulp. Vrijwel alle informatie is wel toegankelijk te vinden op het Internet en we hebben ook nog kieswijzers etc. Willen we weer wat vertrouwen krijgen in het landsbestuur, dan zullen we als individu misschien toch straks in het stemhokje andere keuzes moeten maken. Want eerlijk is eerlijk, wat vandaag op het bordes stond, was dat wat de meerderheid van het volk wel had gekozen.