De Olympische spelen zijn gestart. Vrijwel lege stadions, de sporters doen hun werk. Gelukkig..
In ons land nemen de besmettingen dagelijks toe. Iedereen kent wel iemand of meerdere mensen in zijn of haar omgeving die besmet zijn met de nieuwste variant. Gelukkig…
In de ziekenhuizen wordt het langzaam wat drukker, maar bij de IC’s lijkt het nog steeds meer normaal te worden. Gelukkig…
Stakingen gingen door, iemand riep wij zijn tegen vrijheid. Ze bedoelde voor vrijheid. Gelukkig…
Gelukkig…
Kon weer even ergens eten. Corona lijkt te doen wat wordt verwacht. Nu maar hopen dat we steeds vaker kunnen zeggen: Gelukkig!
Er is al zoveel over geschreven. Het meest besproken onderwerp is al jaren het weer. Elke dag zegt wel iemand wat voor weer hebben we morgen. Of aan het eind van een natte dag, het was wel somber vandaag. En nu dan…
Op de dag dat Oostenrijk een Lock down afkondigt voor ongevaccineerden en in ons land opnieuw maatregelen te wachten staan om een zorginfarct het hoofd te bieden. Heeft corona het overgenomen van het weer en is nu het meest besproken onderwerp.
Afgelopen week heb ik in de verschillende praatprogramma’s en op sociale media steeds dezelfde vragen voorbij horen komen. Hoe kan dit nu? Er is zo’n 85% gevaccineerd, waar blijft nu die groepsimmuniteit. Uitleg is wel te vinden, even los dat er natuurlijk ook mensen zijn die helemaal niet geloven dat er een virus actief is, of dat de impact op de zorg bijvoorbeeld in scene wordt gezet. Of wat dan ook…
Dit onderwerp, de polarisatie tussen de gevaccineerde en niet gevaccineerde burger, lijkt ook uit te groeien tot een maatschappelijk virus binnen onze samenleving. Sander Schimmelpenninck schrijft over een burgerschapscrisis mede veroorzaakt door de sociale media waarop burgers met een fors narcisme gehalte hun gram halen.
Zijn column is behoorlijk kritisch en misschien zelfs wel wat confronterend. Dat zal een ieder voor zichzelf invullen. Wat de oorzaak nu precies is mogen de sociologen en psychologen mee bezig gaan. Mijn inschatting is dat ons gedrag en wat het met ons doet niet veel anders is dan uit eerdere onderzoeken naar voren is gekomen. Als wij geconfronteerd worden met tegenslagen die direct betrekking hebben op onze vrijheden, onze gezondheid dan slaan we als mens en als samenleving uit het lood. Onderhuidse problemen, die er al langer waren, komen aan de oppervlakte. We zoeken naar een gezamenlijke zondebok. De overheid, het kabinet, het OMT. Sommige verliezen hun morele kompas en schieten met bedreigingen en scheldpartijen op mensen die hun functie uitvoeren. We geven het een gezicht en een naam en vergeten dat het eigenlijk ook gewoon mensen zoals we zelf zijn.
Recent hoorde ik op een praattafel een aantal bestuurders over hun vak en waarin ze mee geconfronteerd worden. “Ik weet waar je woont”. Ik zie elke dag jouw kinderen op het schoolplein” zijn steeds meer berichtjes op de tijdlijn van deze bestuurders. In onze geïndividualiseerde maatschappij zijn steeds minder mensen ergens lid van. Geen politieke partij, geen vakbond, niet bij een kerk, niet, niet… hooguit de muziek- of sportvereniging. Al ligt de voorkeur tegenwoordig vooral bij sportscholen, waar je alleen, zelfs ’s nachts op de loopband kan. Vervolgens kijkt deze geïndividualiseerde burger wel naar de overheid. Niet als burger, maar vooral als consument. Ik heb recht op…
De pandemie ligt veel bloot. Vooral hoe onze samenleving omgaat met tegenslagen. Hoe de individuele burger dat een plek geeft, hoe de belangengroepen zich opstellen en hoever we zijn doorgeschoten in het afbreken van een moreel kompas. Gelukkig, dat moet worden gezegd, het merendeel van ons halen het nieuws niet. De stilzwijgende massa, ook met een mening. In verhouding is er slechts een kleine groep van mensen die de (sociale) media benutten om hun ongenoegen te uiten. Daar is niks mis mee, al zou een ieder wel moeten varen op een moreel kompas.
Wat minder is, is dat er ook mensen voorbij komen die uitspreken boos te zijn omdat hij/zij iets niet meer kan doen, want het is niet zijn of haar probleem als er een zorginfarct dreigt. Dan denk ik, als we allemaal zo in het leven zouden staan? Geen mensen meer die een verantwoordelijkheid willen dragen voor de samenleving? Geen mensen meer die beslissingen willen of durven nemen? Geen bestuurders, geen kiezers, geen… Alleen nog mensen die iets willen van een ander. Daar krijg ik nou hoofdpijn van.
Vandaag is de 25e september 2021. Het moment dat in ons land afscheid wordt genomen van de anderhalvemetermaatregel. Anderhalvemetermaatregel? Wordt dit een woord voor de geschiedenisboeken? Zouden we over, zeg, een jaar of 10 nog weten wat dit woord inhield?
De pandemie in Nederland lijkt onder controle, de kleur op de Europese kaart wordt, zo wordt verwacht, de komende week op oranje gezet. Het nationale dashboard kleurt steeds minder rood. Hopelijk blijft deze trend doorzetten of wordt het in elk geval niet in negatieve zin beïnvloed door het afschalen van maatregelen en het ongewisse van de jaarlijkse snottermaanden. Mijn moeder zei het al eens: “de ‘R’ in de maand een extra zakdoek in de zak”. Nu zijn het natuurlijk wegwerpzakdoekjes en wat voedingssupplementen met vitamine D.
Hoe zou het zijn als we een half jaar verder zijn? Het voorjaar van 2022, met de gemeenteraadsverkiezingen achter de rug. Zou in de plaatselijke politiek twee jaar coronabeleid zijn sporen hebben achtergelaten? Is Rutte 4.0 weer in charge? Of is Kaag 1.0 op de troon gestegen? Of mogen we weer opgaan voor landelijke verkiezingen? Niemand kan in de toekomst kijken en dat is maar goed ook.
Voor nu lijkt het erop dat we elkaar de hand weer mogen schudden. Of gaan we dat voortaan laten. Hoe dan ook, dat is best een gedenkwaardig moment.
We zijn een maand verder, toen ik schreef over het plateau. In mijn bespiegelingen sprak ik de hoop en moed uit dat de modelleurs van het RIVM over het algemeen goed inschatten hoe het verloop van de pandemie zal gaan. Ook nu kunnen we achteraf vaststellen dat er goed is ingeschat. De corona cijfers gaan de goede kant op.
De komende weken zal er weer een stap worden genomen naar de ontsluiting van de maatschappij. Stap 3 staat op stapel. We mogen met meer mensen (4) binnen en buiten zijn. We kunnen meer recreëren, uit eten, naar het theater, sporten. Natuurlijk met inachtneming van de basisregels en met reserveren en maximale groepsgrootte. Eerder waren de terrassen weer open. Als koeien in de wei werd er op afgestormd om in de beperkte tijd, ondanks niet al te best weer, de dorst te lessen.
Op een ander deel van de aardkloot loopt het nog niet zo lekker. Dramatische beelden uit India en protesterende Japanners die geen Olympische Spelen willen, omdat de zorg om dreigt te vallen. Nog maar niet te spreken over die delen van de wereld waar het vaccineren nog ver weg is. Toch…
Toch in dit deel van de wereld maken we ons op voor een mooie zomer, terrasjes, Griekenland, we kunnen weer vliegen, er rijden meer treinen. Eind juni nog meer open, nog meer mogelijk, evenementen weer toegestaan. Wie weet de Tilburgse Kermis. Maar toch…
Maar toch, hoe dan die pandemie? Zijn we er vanaf? Kan alles weer? Natuurlijk zijn we er niet vanaf. De wereld zal nog wel een jaar of wat doormodderen met COVID-19. Een wereldwijde groepsimmunologie vergt heel wat vaccins. De rijkere landen zorgen wel goed voor zichzelf en nemen ook wat verantwoordelijkheid naar de armere landen. Maar het oeroude eerst wij en dan de rest, eigen volk eerst enz. telt nog wel. Solidariteit is soms maar beperkt aanwezig. Toch…
Toch is het wel begrijpelijk dat overheden dit soort keuzes maakt. Kijk eens naar de samenleving. Hoor de noodkreten, zie de demonstraties en soms de anarchie die hier en daar de kop opsteekt. Het volk mort. Geen brood, geen spelen, dat houdt het volk niet langer vol. Alles is relatief, maar toch…
Als overheid kun je idealistische motieven hebben, maar toch is de overheid ook de dienaar van het volk. Het volk kiest en geeft ook richting aan idealen. Nu hoop ik maar en vertrouw ik erop dat ons land zich niet ontpopt als een narcistische staat van bruin hemden. Dat wij ons solidair zullen opstellen en actief onze bijdrage leveren aan de arme landen, zodat zij ook kunnen vaccineren. Als ik dan straks, tijdens mijn vakantie, op een terrasje goed gegeten heb. Ik, met een fijn gevoel kan zeggen; “dat was lekker”.
Het valt niet mee. In de ziekenhuizen wordt gevreesd voor code zwart en komende week gaan de terrassen open. Het voorjaar klopt tegen ons soms zwarte gemoed. We hebben het er wel mee gehad, code zwart of niet. Het maatschappelijke elastiekje staat op knappen. Het kabinet buigt mee, met een verantwoord risico. We zitten al een tijdje op een plateau.
Nu weet ik niet zo heel veel van een plateau. Ik hoorde er wel eens van bij een wielrennerscours. Het peloton is dan een periode aan het stijgen en bereiken dan in het gebergte een plateau. Even gaat het dan niet meer omhoog en dan volgt er een plat stukje wat leidt naar de afdaling. Die fietsers nemen even rust, het jackje wordt dichtgeritst, de afdaling kan komen.
Nu zitten we met de coronacrisis ook op het plateau. De top is bereikt, maar anders dan de fietsers is er geen tijd voor rust. De kleding voor de IC-medewerkers waren al dichtgeritst en de afdaling, komt die wel op tijd?
Een verantwoord risico op basis van modellen met een stevige bandbreedte van afwijkingen. Gebaseerd op vaccinatie en mensen die al eerder het virus hebben ondergaan. Maar ook op basis van het handhaven en gematigd versoepelen van maatregelen.
Anders dan gesuggereerd is wat nu voor de 28e is aangekondigd in zijn geheel niet van invloed op het huidige plateau en de drukte in de zorg. Zelfs niet voor de komende 2 á 3 weken. Het plateau van nu is het resultaat wat een week of 2 á 3 geleden in de samenleving heeft plaatsgevonden.
Volgens de modellen van de modelleurs van het RIVM zullen we eind april, begin mei beginnen met de afdaling. Dan zal de druk in de zorg afnemen en de samenleving steeds meer bescherming opbouwen, door vaccinatie. Daarom is het credo ook vaccineren, vaccineren en vaccineren.
Een belangrijk woordje in dit geheel is ‘risicoschatting’. Het kabinet besluit op basis van modellen die voorspellen in de toekomst. Wetenschappers uit de zorg zouden liever wachten en willen zien dat de afdaling al was ingezet. Het kabinet besluit anders. Help… of wordt achteraf geconstateerd dat het een verantwoord risico was.
Misschien, om enig geruststellend gevoel te voeden. De modelleurs van het RIVM hebben tot nu goed weten schatten en zijn we vrijwel altijd binnen aan de goede kant van marges uitgekomen. Hopelijk klopt het nu ook en is het toch over een paar weken ‘geen help’.
Een simpele klik, strafbaar feit, strafblad. Oeps!
De avondklok. Voor slechts een heel klein deel van de samenleving een aanleiding om eens lekker te gaan rellen. We plunderen en gaan mensen uitnodigen om een bakje koffie te drinken op verboden terrein. Oeps, natte voeten, stevige hoofdwond door de straal.
Crowdfunding. Initiatieven om, onderverzekerde of niet verzekerde, ondernemers wiens winkel vernield en/of geplunderd te helpen met financiële steun. Ik hoorde een ondernemer voorbij komen wiens 10-tallen ruiten compleet uit de sponningen zijn geslagen.
En dan iemand in de rechtszaal volgens het snelrecht. Heeft een berichtje geplaatst en wat gedeeld en ge(re)tweet. Lekker rellen met z’n allen, lachen joh… De rechtbankverslaggever doet verslag: “ze hebben geen flauw benul en schrikken zich kapot van de eisen’. De advocaat: Hij is 19 en heeft een baantje, gaat een opleiding beginnen. Die steen raapte hij even op en hij weet echt niet hoe dat vuurwerk in zijn zak kwam. Die agent heeft de verkeerde te pakken, hij gooide die steen niet naar die fotograaf. Lekker rellen met z’n allen, lachen joh…
De psychiater en filosoof. Ik begrijp niet waarom iedereen nu zo verbaast is. Met de jaarwisseling lijken sommige steden wel een oorlogsgebied. En we (?) vinden het ‘normaal’ in ons tolerante en individualistische doorgeschoten land. Het buitenland kijkt met grote verbazing naar dit ‘soort’ folklore van het land.
Gelukkig lijkt de geest weer wat in de fles te verdwijnen. Laten we hopen dat de meeste mensen die dachten aan ‘lekker ff rellen’ nu beseffen dat ze ook in ons doorgeschoten tolerante, individualistische land een grens zijn over gegaan. Een grens die al wordt getrokken op de sociale media. Even ‘oproepen’ kan zomaar een strafblad opleveren en een gevangenisstraf. Weg baantje, weg opleiding.
Een andere geest komt uit dezelfde fles. De geest van op elkaar betrokken zijn. Mensen pakte de bezem, stevige mannen en wellicht vrouwen van de plaatselijke voetbalclub lieten zich preventief zien. GeenStijl toonde WelStijl.
Een pandemie raast over de wereld en alle zeilen moeten worden bijgezet om deze het hoofd te kunnen bieden. Inmiddels is Hugo de Jonge tot de nationale kop van jut gemaakt. Wel fijn om iemand te hebben die je overal de schuld van kan geven. Blijf jezelf lekker buiten schot en hoef je zelf je handen niet vuil te maken en kun je lekker zuur langs de zijlijn blijven roepen.
Het is een lange adem en vele mensen zien hun dromen vervagen. De overheid geeft heel veel geld uit om zoveel mogelijk ‘in de lucht’ te houden. Ook Hugo de Jonge. Niet alles lukt, niet alles klopt, niet alles is foutloos, niet alles is…
Maar toch…. toch ben ik blij dat mijn wieg in dit land heeft gestaan, want om met de Zeeuwen te spreken “we worstelen, maar komen weer boven”.
Een relatief kleine groep (zo’n 25%) heeft zorgen dat het vaccin niet veilig, of niet veilig genoeg is. Een grotere groep zal bijdragen aan het bestrijden van COVID-19 en zo levens helpen sparen. Is dat nou een tegenstelling? Of profiteren van de ander?
Photo by Kevin Grieve
Eerder schreef ik dat we zo langzamerhand in een wereld leven waarin mensen vooral proberen tegenover elkaar te staan. Alleen te gaan voor het eigen gelijk. Doof te zijn voor de ander. De sociale media en met name de algoritmes die daarin fnuikend werk doen helpt daar niet bij. Voor je het weet zit je in de ‘fabelfuik’ en wordt je onbewust bestookt met ongenuanceerde onliners.
In mijn omgeving wordt er hier natuurlijk ook over gesproken. Mij wordt dan ook best wel gevraagd hoe ik er in sta. Want het kan toch niet dat zo snel er al een vaccin is. En natuurlijk recent de nieuwe variant. Het komt voorbij in kranten, in tijdschriften, op sociale media en in de praatprogramma’s.
Steevast kom ik toch altijd uit op het vertrouwen en dat niets zonder risico is. Voor mij zijn dat, denk ik, toch twee belangrijke pilaren. Mag je er op vertrouwen dat… Niets is zonder risico, maar is het risico wat er dan is voldoende beperkt. Een andere ‘dooddoener’ die ik ook regelmatig teruggeef is ‘onderzoek alles en behoud het goede’.
Nu nemen de meeste mensen helemaal niet de tijd om hiermee breed aan de gang te gaan. Of mensen gaan alleen op zoek om hun gelijk bevestigd te zien krijgen. In krantenartikelen die best genuanceerd zijn wordt met geel iets gemankeerd. Bijvoorbeeld dat er in Engeland een allergische reactie was bij het vaccineren. (ook een paracetamol kan een allergische reactie geven) Of dat het vaccin misschien iets minder kan werken. (maar dat hoeft niet!) Vervolgens gaat de goegemeente er mee aan de haal. Doet me denken aan de uitspraak van Hugo de Jonge “als het meezit kunnen we de 4e januari met het vaccineren beginnen’. Resultaat: de kamer valt over hem heen, kritische columnisten, want het wordt de 8e januari. Het zat niet helemaal mee…
Heel vaak horen we wel, maar luisteren we niet. We gaan dan aan de haal met brokken van informatie die context missen, maar wel onze mening vormen. Of… en dat is eigenlijk gevaarlijk, lopen we achter iemand aan, want die… De geschiedenis heeft ons geleerd waar dat toe kan leiden, daar moeten we nooit meer willen zijn.
Daarom is het o zo belangrijk om mensen in hun waarde te laten. Ook als dat een totaal andere is als die van jou. Zelfs als mensen profiteren van wat de meerderheid doet. Er zijn weinig mensen lid van de vakbonden, maar als de lonen in de CAO worden vastgesteld, geldt deze voor iedereen in het CAO. Lid of geen lid en daar kunnen we ook allemaal goed mee leven. De vakbonden doen hun best om mensen te overtuigen lid te worden, maar gaan er niet voor om het CAO alleen voor leden te laten gelden. (als dat al zou kunnen)
Natuurlijk is er een grote juridische doorzettingsmacht beschikbaar als het gaat om de volksgezondheid. Als COVID-19 net zo zou uitpakken als Ebola dan zou er uit een heel ander vaatje worden getapt. Ook door mensen die nu hun zorgen hebben over het vaccin. Voor het uitdoven van COVID-19 wordt door de specialisten verwacht dat daarvoor zo’n 70% van de mensen gevaccineerd moeten zijn.
Dus als mensen aan mij vragen ‘hoe sta jij er in?’ Dan kom ik uit op mijn pilaren.. ik vertrouw de specialist met haar 70% en ik schat in dat het risico dat zij er naast zit beperkt is. De kans dat ik zieker wordt van corona dan van de vaccinatie is vele malen groter. Wat jij doet, moet jij weten. Maar als ik aan de beurt ben laat ik me vaccineren, want ik neem geen risico!
Het is de laatste maand van 2020. De meteorologische winter is begonnen. We zien uit naar het nieuwe jaar. Het oude jaar gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de pandemie COVID-19. Over ’tig’ jaar hebben we het over de Spaanse griep, de Hong Kong griep, de Mexicaanse griep en Corona.
We zijn nu gekomen op het punt dat er glorie van hoop aan het eind van deze miserabele tunnel oplicht. In juli werd bericht dat er 163 organisatie bezig waren met het ontwikkelen van een vaccin. Daarvan waren 23 in het stadium dat er getest kon gaan worden op mensen. Op de dag van Sinterklaas is in Rusland het vaccinatieprogramma met Spoetnik V van start gegaan. Engeland volgt snel nog deze maand. Dan, als alle meezit, ook in ons land, zo vanaf 4 januari.
Het virus heeft de wereld en ons op de kop gezet. Wie mij een jaar geleden zou vertellen dat ik met een mondkapje op boodschappen moet doen, zou ik voor gek verklaren. Of elkaar begroeten met de elleboog. Nog maar niet te spreken over dat je iedereen moet ontwijken, omdat anderhalve meter tot heilig is verklaard. En ja, ook mijn handen zijn stuk gewassen en krijgen nog geen tijd om te helen. Echt de wereld is op zijn kop gezet. Wij zijn geconfronteerd met een duivels feit. Wij hebben het heft helemaal niet zo in handen. Wat zo vanzelfsprekend lijkt, kan zo maar anders zijn.
Gelukkig zijn we in de loop van de eeuwen wel veel wijzer geworden. Letterlijk dan… In de 14e eeuw had de pest een dramatisch effect op de Europese bevolking. Een derde deel van de Europese stierf aan de Zwarte dood. Wereldwijd, zo wordt geschat hebben 75 miljoen mensen het leven gelaten. Van dergelijke cijfers blijft COVID-19 wel weg, al staat de teller nu op 1,7 miljoen. Nee, het is echt niet een griepje, en ja ik weet dat de jaarlijkse griep ook elk jaar onder ouderen en mensen binnen risicogroepen stevig kan toeslaan. Maar echt. Het staat in geen enkele verhouding.
Vroeger tikte we op een oude typemachine. We schreven wat en als het ons niet beviel dan trokken we dat met veel lawaai uit de machine en vouwde het tot een prop. Met een mooi boog gooide we het dan van ons af in de prullenbak.
Bijna symbolisch zou ik zo ook van dit jaar afscheid willen nemen. Het hele jaar met veel lawaai uit de geschiedenis wegtrekken, opvouwen tot een prop en met een grote boog in de prullenbak van het grote niets weggooien. Bijna…
Toch doe ik dat niet, want, er is veel gebeurd. Hele persoonlijke dingen, hele maatschappelijke bewegingen van solidariteit. Mensen hebben zich van mooie, minder mooie en een enkele lelijke kant laten zien. We willen niet vergeten dat afscheid hebben moeten nemen van dierbaren al dan niet door Corona. We willen niet vergeten dat er door de zorg bergen zijn verzet om te zorgen voor wie werd getroffen. Nee, we maken van dit jaar geen prop die we weggooien. Want ook dit jaar kende vele waardevolle momenten waar de geschiedenis van zal leren.
Wel hopen en mogen voorzichtig verwachten dat 2021 het jaar wordt waarin het virus onder controle komt. Dat hele sectoren die zwaar zijn getroffen door de noodzakelijke maatregelen hun wonden kunnen likken. Dat zij de kracht en mogelijkheden vinden om weer verder te kunnen. De douw die we als mensheid en samenleving hebben gekregen zal niet in dat ene jaar meteen weg zijn, maar het is wel de start naar het normale leven.
De kleurenpracht van de herfst wordt niet altijd gezien. Maar herfstkleuren ze zijn prachtig. Een kleurenspektakel wat verandering inluidt. Het oude gaat weg, het wordt kaal en dan opnieuw in bloei. Herfst neemt kleurrijk afscheid van het oude en geeft ruimte voor iets nieuws.
Dit jaar 2020 zou voor mij en de familie een zeer bijzonder en feestelijk jaar worden. Huwelijksfeesten, trouwerij, bijzondere mijlpalen in de leeftijd enzovoorts. Het zou van feest tot feest gaan. Toen kwam corona en het werd anders, totaal anders.
Wereldwijd hakte de pandemie er stevig in. Natuurlijk een grote gezondheidscrisis die bestreden moest worden. Maatregelen, beperkingen, onzekerheid, misschien angst en…
Misschien wel door deze crisis werd iets anders bloot gelegd. Namelijk dat de mensheid wel heel erg verdeeld is in vele kampen. Soms staan hele groepen tegen over elkaar. Vandaag 3 november 2020. Verkiezingen in Amerika.Er zijn deskundigen die onlusten niet uitsluiten als er geen duidelijke grote verschillen zijn tussen de rode en blauwe. In eigen land is de discussie verhard en worden politici belaagd door mensen die het gezag niet meer serieus wensen te nemen.
Angst, jaloezie, eigen gelijk, wij tegen zij, rug tegen rug… Het is wat we nu dagelijks voorbij zien komen. Zelfs in de lokale supermarkt voel je je bekeken als je wel of niet een mondkapje draagt. Ogen spreken dan vaak boekdelen.
Persoonlijk moesten we al onze bijzondere momenten voorbij laten gaan. Dat staat in geen verhouding tot wat de pandemie heeft aangericht en nog aanricht. En dan gaat het niet alleen om de gezondheid. Het gaat ook om onze samenleving waarin groepen zich zijn gaan roeren en opstaan tegen wat ons als samenleving bindt. Straks weer verkiezingen en… de partij voor ‘ikke’ bestaat niet. We zijn (zie de politieke verscheidenheid in de partijen) een verdeeld land. Maar we zijn wel één samenleving, één wereld. We zullen het echt met elkaar moeten doen. Elkaar uitmoorden leidt nergens toe, dat heeft de geschiedenis wel geleerd. Mensen die dat denken hebben de civilisatie gemist en moeten nog wat inhalen.
Herfst kleurrijk een periode van afscheid nemen van het oude naar de winter. Daarna lente… groeien, nieuw leven. Niet hetzelfde, nee nieuw leven.
Laten we als mensheid leren van de natuur. Na de winter komt de lente en nieuw leven. Als we ons best doen om dat nieuwe leven te laten groeien als bindmiddel voor een samenleving waarin we niet tegen over elkaar staan, maar wel naast elkaar. Een samenleving waar de waarde niet wordt gemeten door het kapitaal, de oneindige economische groei, maar door het welzijn van mensen.
Zo vlak voor de lente van 2021 mogen we weer naar de stembus om een keuze te maken. Ik ga stemmen voor een partij die het welzijn van mensen het meest belangrijk acht. Belangrijker dan ongebreidelde economische groei , waarvan de winsten vooral in de zakken van de meest kapitaalkrachtige burgers verdwijnen. Want laten we eerlijk zijn. Het is toch niet uit te leggen dat zij, tijdens deze crisis, hun kapitaal met een kwart zien groeien terwijl de hardwerkende kleine horecaondernemer het laatste spaargeld ziet verdwijnen en afhankelijk moet zijn van steunmaatregelen van de overheid. We zijn toch verdorie Amerika niet waar het alleen om geld lijkt te gaan!
