Categorie: Belevenis

Stel je voor: Je hebt een verschrikkelijke vorm van claustrofobie. Je kan niet anders dan met de lift en je zit vast ergens tussen de bovenste verdiepingen. Wat gebeurt er met je? Of…
Je hebt een buitengewone vorm van arachnofobie en zo maar van boven valt er een toch wel behoorlijke spin in je nek en verdwijnt onder je kleding. Wat gebeurt er met je? Of….
Zo zijn er vele gebeurtenissen die bij een mens een hele heftige reactie kan opwekken. Angst! En ons lichaam komt dan in actie….en niet zo’n klein beetje ook. Het is niet om te lachen, dat staat vast. Lees meer

Ik denk dat vrijwel niemand opgewekt een tandarts zal bezoeken. Vaak is er een reden en soms is er een dringende reden. Je zal dan maar behept zijn met soortgelijke angstgevoelens. Je omgeving kijkt je meevarend aan en zelf wil je dit ook niet. Je wang heeft de vorm van een watermeloen en de pijn is ondraaglijk. En de tandarts?
Zelf kom ik nog uit de tijd van de schooltandarts, de sanering, de invoering van fluoride etc. Er was nog geen markt en de tandarts werd niet betaald per verrichting. Nu wel. Lees meer

Inmiddels ben ik jaren verder en mijn ervaring is dat het vak van tandarts door een ieder over het algemeen vaktechnisch wel goed wordt uitgevoerd. Alleen de manier waarop, de drive, motivatie is zeer divers.
Zo heb ik tandartsen meegemaakt die alleen een gebit zien. In verschillende behandelkamers liggen cliënten te wachten en in rap tempo worden zoveel mogelijk soortgelijke verrichtingen uitgevoerd. Hoe meer verrichtingen, hoe meer er binnenkomt. Geen tijd voor vragen, geen tijd voor ‘au’ het doet zeer, wacht even. Eigenlijk geen tijd voor de mens i.p.v. het gebit.

Mijn eerste tandarts was in Haarlem. Gewoon een tandarts met een assistente. Elk half jaar in elk geval er naar toe met het gehele gezin. Rustig wachten en als je aan de beurt was… Wie eerst en dan werd je naam genoemd, je werd gekend, als mens, als gezin. Poetsadvies en de jongste kreeg een kleinigheidje als het weer zonder al te veel verdriet gelukt was.

Onvoorzien werd ik weer eens geconfronteerd met iemand die overvallen werd door een aanval van angst. Zweten, huilen, trillen. Nee geen kind, maar een volwassen man, die best wel stevig in zijn schoenen staat. Een zeurderig uitgesteld pijntje in de mond explodeerde tot een verschrikkelijke ontstekingspijn. Het was niet de pijn, maar de angst die regeerde. Zijn ervaring met de tandarts was er één van het eerste beschreven type. De tandarts van het gebit. Het was avond en de praktijk was gesloten. Gelukkig is het geregeld dat in de regio de tandartsen een spoeddienst in de lucht hebben. Bijna paniekerig was er het contact met de dienstdoende tandarts. Dezelfde avond naar de praktijk. De verrichting duurde een minuut of vijf, de administratie een minuut of tien. Al met al was de aandacht van de tandarts voor de cliënt ruim een uur. Het ging om het contact en het gesprek. Er was een klik in de motivatie waarvoor je hiertoe op aarde bent. De tandarts liet zich ontvallen “ik wil mensen helpen”.

Ik kan niet in het binnenste van deze drie tandartsen kijken. Tandartsen zijn gewoon mensen. De een wil zo snel mogelijk, zo veel mogelijk verdienen en stelt de verrichting centraal. De ander wil er vooral zijn om een ander mens te helpen en stelt de mens centraal in het contact. Uiterste typeringen waar nog heel wat er tussenin zit. Het is meestal niet zo zwart wit, maar als je behept met angst dan is het maar goed dat er tandartsen zijn die wat minder dan alleen een gebit zien.
De angst is niet meteen overwonnen, maar er is vertrouwen gekweekt. De weg naar een gezond gebit is in gang gezet. Mooi dat er mensen zijn die gewoon anderen willen helpen, mooi dat ze ook nog tandarts zijn.